Modlitwa zoroastryjska

 Modlitwa zoroastryjska

Modlitwa zoroastryjska obejmuje szeroki zakres wezwań i wypowiedzi, których celem jest nawiązanie połączenia wiernych z Ahura Mazdą lub innymi świętymi bytami zoroastryjskimi. Mogą być one wykonywane w prywatności, publicznie lub w świątyni ognia.

Praktyka modlitwy uległa znacznym zmianom na przestrzeni wieków. W czasach staroirańskich manthry były najpowszechniejszą formą. W okresie środkowoirańskim powszechne stały się modlitwy nie-awestyjskie, takie jak nirang i monajat. W czasach nowożytnych szeroka dostępność literatury drukowanej, takiej jak Khordeh Avesta, miała zauważalny wpływ na praktykę modlitwy zoroastryjskiej.

Definicja

Ogólnie rzecz biorąc, modlitwy są interpretowane jako środek do ustanowienia połączenia między osobą wypowiadającą modlitwę a bóstwem, do którego modlitwa jest skierowana. W tradycji zachodniej odróżnia się je od szerszego kanonu tekstów religijnych, które są uważane za objawienia boskości dla ludzkości. To rozróżnienie nie ma bezpośredniego zastosowania do zoroastryzmu, gdzie teksty takie jak Gathy lub Jaszty są uważane za ludzkie wystąpienia skierowane do boskości. W rezultacie w zoroastryzmie nie ma wyraźnego rozróżnienia między modlitwami a liturgią. Dlatego w ceremonii Jasny znajdują się wszystkie rodzaje modlitwy.

Rodzaje modlitw:

Manthra (Mantra)

W okresie staroirańskim najpopularniejszym rodzajem modlitwy były manthry, w szczególności Ahuna Wairya, Aszem Vohu , Jenghe hatam i Airjaman iszija. Te cztery modlitwy są ułożone w języku staroawestyjskim, podobnie jak Gathy Zaratusztry. Manthry zoroastryjskie mają wiele wspólnych cech funkcjonalnych z mantrami, które wywodzą się z religii wedyjskiej starożytnych Indii i dlatego muszą sięgać wspólnej tradycji indoirańskiej. Są także wypowiadane przede wszystkim ze względu na ich postrzeganą wrodzoną moc transformacji rzeczywistości. Dlatego zdolność układania manthr przypisywana jest tylko Manthranom – zdolnym do ułożenia Manthr. Najwyższym Manthranem jest Ahura Mazda. Niektóre Manthry mają także charakter obronny (egzorcyzmów), np. Kem na Mazda. Manthra jest też stosowana jako wstęp do medytacji lub kontemplacji zaratusztriańskiej, która ma swoje indywidualne niepowtarzalne w innych praktykach formy, np. integracja ego zapobiegająca jego zanikowi lub inflacji (rozrostowi). 

Afrinagan

Afrinagan to rodzaj modlitwy odmawianej przez kapłanów podczas nabożeństwa liturgicznego o tej samej nazwie. Uważa się, że termin ten pochodzi od awestyjskiego słowa āfri i jest spokrewniony z sanskryckim słowem āpri, które odnosi się do pewnych modlitw odmawianych podczas składania ofiary ze zwierząt. Podczas obrzędu właściwe modlitwy afrinagan są odmawiane łącznie z mantrami Ahuna Vairya i Ashem Vohu, a także formułą Gāh, odnoszącą się do pory dnia. Ceremonia Afrinagan, znana również jako ceremonia kwiatów, jest centralnym punktem zewnętrznych lub publicznych ceremonii zoroastryzmu. Zazwyczaj przywołuje błogosławieństwa dla całej kongregacji, która zazwyczaj bierze w niej udział. Upamiętnia również zmarłych członków społeczności. W ten sposób pełni ważną funkcję społeczną oprócz funkcji religijnej. Ceremonia ta może być przeprowadzona w dowolnym czystym miejscu i może być wykonywana zarówno przez wykwalifikowanych świeckich, jak i kapłanów.

Nirang

Nirang to krótkie, standardowe zaklęcia, które zazwyczaj towarzyszą konkretnym okazjom. Chociaż niektóre nirang zawierają fragmenty awestyjskie, są one w większości napisane w języku średnioperskim, w języku pazend - powstały w okresie środkowoirańskim, gdy język awestyjski nie był już rozumiany. W pewnym sensie można je uznać za kontynuację tradycji staroirańskich mantr, ponieważ są wypowiadane przede wszystkim ze względu na ich postrzeganą wrodzoną moc, a nie w celu przekazania osobistych doświadczeń.

Monajat

Tradycja modlitw monajat rozwinęła się stosunkowo późno, bo w XIII wieku i wykazuje wpływy islamskie. Słowo monajat jest pochodzenia arbskiego. Fariborz Rahnamoon uważa, że arabskie słowo munajat pochodzi albo od yunaji, albo od najawa, co oznacza „rozmowa w tajemnicy”. Poza tym samo słowo najawa pochodzi od najah, co oznacza „wyzwolenie” lub „zbawienie”. Stąd w technicznym terminie poezji słowo munajat oznacza „błaganie o pokutę za grzechy”. „Jest to modlitwa, w której osoba modląca się prowadzi rozmowę ze swoim Bogiem, a także wylewa swoje własne wewnętrzne osobiste uczucia, na przykład oddania i wyraz pokory” (Modi, s. 135). Ta definicja jest ważna również dla islamskich przodków zoroastryjskiego monājāt i podkreśla indywidualność i intymność modlitwy, która nadaje się do budowania bardzo bliskiej osobistej relacji z Bogiem w formie dialogu. Według „Ilmi Urdu Lughat” (Lahore, 1972, 0. 1427) Warrisa Sirhindiego „munajat oznacza tajną rozmowę, szept, modlitwę, tęsknotę lub pragnienie. Jest to poemat gloryfikujący Boga, a także akt składania modlitwy poprzez składanie pokornej prośby”. Termin munajat ma również konotację przekazywania pozdrowień i czci uświęconej osobie. W przeciwieństwie do bardziej tradycyjnych form modlitwy, które są zwykle w języku awestyjskim, modlitwy monajat są wykonywane w ojczystym języku wiernych, zazwyczaj w języku perskim w Iranie lub gudżarati w Indiach. Wykazują one dużą różnorodność i mogą być układane w formie wiersza lub prozy. Tym niemniej islamskie pochodzenie tej formy modlitwy to kwestia dyskusyjna, bowiem na takiej formie intymnej rozmowy z Bogiem oparte są Gathy.

Inne

Za modlitwę uważa się też akty i czynności poświęcane żarliwie Boskości. Może to być każde pozytywne działanie: pieśń, poezja, muzyka, a nawet spożywanie posiłku lub niewdzięczny wysiłek czy praca fizyczna. 

Praktyka

Najpopularniejsza forma modlitwy ma miejsce podczas pięciu codziennych modlitw. Są one powiązane z pięcioma podziałami dnia. Zoroastrianie modlą się na stojąco, co wyraża charakter relacji z boskością (Ahura Mazda mówi o sobie w Bundahisznie: Jestem wam przyjacielem, bratem[siostrą], ojcem, a nawet matką). Nigdy nie zwracają się twarzą w kierunku północnym. Wynika to z wiary, iż ten kierunek to strefa Angra Mainju i dewów. Na północy miała się znajdować mityczna straszliwa góra Arezura, wejście do otchłani Arymana. Zawsze kierują swoje modlitwy do źródła światła, takiego jak ogień, słońce lub lampa. Modlitwy zaczerpnięte z Khordeh Avesty mogą być łączone z modlitwami osobistymi.

 Źródło:

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=pfbid0pDPNEQRsWMd8zNpmrzxPDy5185VR413KdBUkxUGjbtqbHaMZaEMMf4PEefTMoxB9l&id=100077434633790&__cft__[0]=AZUKkbOU0oACxFN0YnqNZbT53fLmU0o6zEgv00aiQ8z_CFwuuWeA7EgyAC3hyxOpfizyojILadHE0LgBzr7dG2pHhtvcDVkcTFp1sTgDVZNW9RCCGT0tiBMnTk9Hog11JgVBoO4ilRkpWeBBWdZv-Q7ISKescS37JruTTd5sZVhdze2MkdrUEnlblPAVS40jAQs&__tn__=%2CO%2CP-R