Mapa kościelnej pedofilii w Polsce

Mapa kościelnej pedofilii i przemocy seksualnej została opublikowana 7 października 2018 roku i, jako pierwsza próba zobrazowania skali kościelnej pedofilii w Polsce (w kontekście ujawnionych przypadków), odbiła się szerokim echem w krajowych i zagranicznych mediach.

Punkty na mapie i związane z nimi historie to tylko fragmentaryczna ilustracja ogólnej skali problemu, ponieważ specyfika przestępstw seksualnych polega na tym, że wiele z nich nigdy nie zostaje ujawnionych, a osoby skrzywdzone w dzieciństwie, o ile w ogóle są w stanie o tym mówić, potrzebują często kilku dekad i wsparcia psychologicznego, żeby głośno nazwać to, co je spotkało. W wypadku przestępstw seksualnych popełnianych przez duchownych tabu jest jeszcze silniejsze ze względu na publiczny autorytet sprawców nadany im przez kościół katolicki (który – jak wiemy z raportu Episkopatu z marca 2019 – nawet w wypadku ujawnienia przestępstwa w 75 proc. wypadków nie usuwa sprawców ze stanu kapłańskiego).

Mamy nadzieję, że dla ofiar tego rodzaju przestępstw mapa stanie się wzmocnieniem i zachętą do ujawnienia własnych historii i szukania sprawiedliwości, a dla dziennikarzy narzędziem, które zachęci ich do prześledzenia i opisania spraw, których finału nie znamy. Mapa pomoże też śledzić peregrynacje sprawców przenoszonych przez biskupów z parafii do parafii.

Twórczyniami mapy są Agata Diduszko-Zyglewska (która do tej pory zajmuje się jej bieżącą aktualizacją) oraz Joanna Scheuring-Wielgus – w gromadzeniu wstępnych materiałów do mapy oraz pracach informatycznych pomagały wolontariuszki i wolontariusze Fundacji Nie Lękajcie Się oraz ludzie dobrej woli nie związani z Fundacją. Wszystkim należą się wielkie podziękowania.

„Mapa kościelnej pedofilii i przemocy seksualnej w Polsce” tworzona jest na podstawie powszechnie dostępnych doniesień medialnych, zgłoszeń otrzymanych od ofiar/świadków przemocy, dokumentów pozyskanych z sądów i prokuratur na podstawie przepisów o dostępie do informacji publicznej oraz interwencji poselskich Joanny Scheuring-Wielgus. Każda adnotacja na mapie zawiera objaśnienie źródła, na podstawie którego została sporządzona (np. wyrok sądu, doniesienie medialne, zgłoszenie ofiary).

Niektóre ze zgłoszeń są anonimowe lub dotyczą wydarzeń sprzed wielu lat, albo też zawierają jedynie ogólne dane na temat przypadku przemocy. W związku z tym duchowni obecnie pracujący w danej placówce lub ich zwierzchnicy kościelni mogą nie mieć jakiegokolwiek związku ze zgłaszaną sprawą (co w stosowanych miejscach zaznaczono). Ponieważ jedynie w części zamieszczonych na mapie przypadków doszło do prawomocnego skazania sprawców (co jest odnotowane), mapy nie należy traktować jako rejestru przestępców.
Ze względu na politykę informacyjną Kościoła Katolickiego osoby tworzące mapę – tak jak ofiary – nie posiadają dostępu do akt procesów kanonicznych i archiwów kościelnych, wobec czego nasza wiedza w części spraw może być niepełna – dlatego też uprzejmie prosimy o kontakt w razie ujawnienia błędów/nieścisłości zawartych na mapie.

UWAGA!

Na każdej osobie spoczywa prawny obowiązek niezwłocznego zgłaszania organom ścigania wiarygodnych informacji uzyskanych w jakikolwiek sposób na temat popełnienia przestępstw wymienionych w art. 240 kodeksu karnego, w tym przestępstwa wykorzystania seksualnego małoletniego poniżej lat 15 (art. 200 k.k.). Z obowiązku tego nie może zwolnić prośba czy zastrzeżenie, aby przekazywane osobom tworzącym Mapę informacje nie były ujawniane. Uprzejmie prosimy wszystkich kontaktujących się z nami, aby mieli to na względzie.

SKONTAKTUJ SIĘ Z NAMI

mapakoscielnejpedofilii@gmail.com

Na mapie znajdziecie sześć kategorii punktów:

1. sprawy zakończone wyrokiem sądowym

2. sprawy opisane w mediach (które nigdy nie trafiły do sądu np. z powodu przedawnienia lub których rozpatrywanie trwa)

3. ofiary duchownych (to kategoria połączona z dwoma poprzednimi – oznaczamy w niej ofiary duchownych opisanych w kat. 1 i 2; ta kategoria obrazuje fakt, że w wypadku przestępców seksualnych w sutannach jeden sprawca ma często na sumieniu wiele ofiar)

4. zgłoszenia ofiar – w tej kategorii umieszczamy zgłoszenia osób, które opisały swoje historie w listach do Fundacji Nie Lękajcie Się i poprosiły o umieszczenie ich w formie anonimowej na mapie, w nadziei, że w ten sposób uda im się znaleźć inne ofiary tego samego sprawcy i zyskać większą szansę na sprawiedliwość (w niektórych wypadkach tak się stało)

5. inne rodzaje przemocy duchownych wobec dzieci – to kategoria została dodana do mapy kilka miesięcy po jej opublikowaniu, kiedy okazało się, że lokalne media są także źródłem licznych informacji nt. przemocy fizycznej stosowanej przez osoby duchowne wobec dzieci (a niektóre z opisywanych historii mają charakter drastyczny – więcej w artykule „Pobili księdza? Częściej to księża biją dzieci” https://krytykapolityczna.pl/kraj/polska-kosciol-skola-przemoc-dzieci/). Przemoc fizyczna wobec dzieci jest w Polsce zakazana. Zgodnie z zapisami Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego „osobom wykonującym władzę rodzicielską oraz sprawującym opiekę lub pieczę nad małoletnim zakazuje się stosowania kar cielesnych” (Dz. U. Nr 125, poz. 842). Bicie dzieci, czyli naruszanie ich nietykalności cielesnej, podlega w Polsce karze także na podstawie art. 207 i art. 217 Kodeksu Karnego.

6. tuszowanie spraw/przenoszenie sprawców etc. – informacje medialne – w tej kategorii umieszczamy informacje o zaniechaniach biskupów, arcybiskupów i kardynałów, którzy przenosili sprawców z parafii do parafii, odmawiali przekazywania organom państwa informacji/dokumentacji spraw, ignorowali/bagatelizowali doniesienia poszkodowanych, nie informowali wiernych o przeszłości księży lub na inne sposoby chronili sprawców. Wszystkie informacje zawarte w tej kategorii są znane publicznie. Pochodzą z raportu opublikowanego w lutym 2019 przez Agatę Diduszko-Zyglewską, Joannę Scheuring-Wielgus i Annę Frankowską, z raportu opublikowanego w czerwcu 2019 przez „Gazetę Wyborczą”, z publikacji śledczych „OKO.PRESS” a także z wielu innych publikacji na ten temat w mediach ogólnokrajowych i regionalnych (linki do źródeł znajdziecie pod opisami poszczególnych spraw).