Droga Neokatechumenalna - Kościół w Kościele, jak mówią co niektórzy, wspólnota rzymskokatolicka otoczona aurą tajemniczości, przez bardziej tradycjonalistycznych i konserwatywnych wiernych nazywana nawet sektą lub katolickim protestantyzmem. Czymże jest ta grupa?
Ikona Dziewicy Maryi „Virgen del Camino” autorstwa Kiko Argüello- znak rozpoznawczy neokatechumenatu
By Oryginalnym przesyłającym był Grappino z włoskiej Wikipedii - Na Commons przeniesiono z it.wikipedia., Domena publiczna, Link
W pierwszych wiekach istnienia Kościoła potencjalni kandydaci do chrztu absolutnie nie byli przynoszeni przez rodziców do kościoła w celu ochrzczenia, ale musieli przejść trzyletni okres katechizacji oraz ćwiczeń duchowych, po którym dopiero mogli przyjąć chrzest i wejść na łono katolicyzmu. Jednak, gdy Stary Kontynent stał się chrześcijański, cała instytucja katechumenatu straciła sens istnienia i zanikła. W latach sześćdziesiątych XX wieku hiszpański artysta Kiko Arguello razem z Carmen Hernandez postanowili wrócić do dawno już zapomnianego pomysłu i w tym właśnie celu założyli, w slumsach hiszpańskiej stolicy, pierwszą wspólnotę neokatechumenalną mającą na celu budowanie dojrzałej wiary opartej na trzech zasadach: Pismo-Liturgia-Wspólnota.
Jak się jednak można domyślać, obrzędy tam praktykowane różnią się od tego, co jest dostępne dla wiernych uczęszczających na tzw. "zwykłe" msze.
Msza neokatechumenalna? Zdaniem samych zainteresowanych jest to nieco niewłaściwie sformułowane, gdyż nie ma czegoś takiego jak eucharystia neokatechumenalna. Co najwyżej można powiedzieć, że jest to pewien ryt. 😄
Oto podstawowe różnice różnice:
1. Msza w sobotę wieczorem nazywana jest Paschą - "neony" są zobowiązane do uczestnictwa w kościelnej "zwykłej" mszy niedzielnej przynajmniej raz w miesiącu, ale różnie z tym bywa;
2. Ołtarz zbudowany jest z połączenia kilku stołów, za którymi siedzą wszyscy uczestnicy modłów i na którym jest zapalona menora;
3. Chrzest dzieci odbywa się przez zanurzenie w specjalnie przygotowanej chrzcielnicy w kształcie krzyża lub w okrągłej misie.
Plan Paschy zawierający pozostałe różnice:
1. Obficie skomentowane Pismo;
Każde czytanie i początek liturgii poprzedzone są wstępami.
2. Echo słowa - osobiste wynurzenia członków grupy, używanie zwrotów nazbyt śmiałych/wulgarnych jak na klasyczną mszę;
Po Ewangelii ksiądz ogłasza czas echa - każdy może powiedzieć, co usłyszał dziś od Boga w czasie liturgii Słowa i mówi homilię.
3. Kazanie - komentowanie Biblii, a nie bierzących wydarzeń politycznych połączonych z połajankami wobec uczestników mszy;
4. Modlitwa wiernych - nie jest odczytywana z książki, tylko tworzona spontanicznie przez uczestników eucharystii;
Później wyznanie wiary i modlitwa wiernych (4 wezwania) połączona ze spontanicznymi modlitwami.
5. Pocałunek pokoju - przed komunią;
6. Prefacja - kapłan przy akompaniamencie gitary;
7. Komunia przyjmowana na siedząco (tak wyglądała msza, gdy apostołowie podczas ostatniej wieczerzy nie klękali, gdy Jezus podawał im chleb i wino) pod dwiema postaciami:
- maca lub chleb eucharystyczny zamiast opłatka, który po kawałku trafia do rąk wszystkich wiernych
- wino kapłan podaje w kielichu (o niemałej wielkości), tak aby starczyło dla wszystkich.
Oczywiście chleb - tzn. Ciało Chrystusa, będące przed konsekracją przaśnym chlebem (używanym w Kościele Katolickim) w formie okrągłego placka, bochenka (Mszał posoborowy poleca we wstępie, by używać najlepiej takiej formy chleba a nie malutkich hostii, które zatracają wymiar symboliczny - wszyscy jemy z jednego bohenka). Chleb przyjmuje się na rękę, stojąc i następnie siada. Gdy prezbiter wypowie słowa Ciało Chrystusa niech nas strzeże na życie wieczne - wszyscy odpowiadają Amen i spożywa się go (normalnie wypowiada je po cichu używając "mnie ").
Ten wielki kielich jest po prostu kielichem (posrebrzanym pozłacanym - materiał szlachetny jak nakazuje wspomniany WOMR) tylko większym, by mógł pomieścić większą ilość wina, którą po transsubstancjacji, czyli gdy jest już substancjalnie Krwią Pańską, piją także wierni - nie tylko ksiądz, czy np. nowożeńcy. Kapłan podchodzi do każdego i mówi Krew Chrystusa, odpowiada się Amen (na stojąco, chyba, że się nie da).
Komunia pod dwiema postaciami ani na rękę nie jest czymś zakazanym czy niespotykanym w Kościele. Mówią o tym konkretne przepisy.
Liturgia Eucharystyczna bez zmian poza tym, że najczęściej używa się II modl. eucharystycznej - cały czas na stojąco, nie klęka się w ogóle.
8. Na koniec jest taniec, który jest wyrazem tego, czym jest Eucharystia (gr. dziękczynienie).
We wspólnotach są kantorzy, nie używa się organów lecz gitar (tylko klasyczne) i innych instrumentów (najczęściej tamburyn, grzechotki, bębenki, skrzypce, kastaniety, flety, w większych wspólnotach czasem harfa czy trąbka).
Przez cały czas używa się melodii neokatechumenalnych skomponowanych w większości przez Kiko Arguello i innych Hiszpanów oraz Włochów. Są charakterystyczne, znają je wszystkie wspólnoty na całym świecie i mogą śpiewać razem w różnych językach. Są to melodie nawiązujące do hebrajskich, czasem hiszpańskich itp.
Ikona Dziewicy Maryi „Virgen del Camino” autorstwa Kiko Argüello- znak rozpoznawczy neokatechumenatu
By Oryginalnym przesyłającym był Grappino z włoskiej Wikipedii - Na Commons przeniesiono z it.wikipedia., Domena publiczna, Link
W pierwszych wiekach istnienia Kościoła potencjalni kandydaci do chrztu absolutnie nie byli przynoszeni przez rodziców do kościoła w celu ochrzczenia, ale musieli przejść trzyletni okres katechizacji oraz ćwiczeń duchowych, po którym dopiero mogli przyjąć chrzest i wejść na łono katolicyzmu. Jednak, gdy Stary Kontynent stał się chrześcijański, cała instytucja katechumenatu straciła sens istnienia i zanikła. W latach sześćdziesiątych XX wieku hiszpański artysta Kiko Arguello razem z Carmen Hernandez postanowili wrócić do dawno już zapomnianego pomysłu i w tym właśnie celu założyli, w slumsach hiszpańskiej stolicy, pierwszą wspólnotę neokatechumenalną mającą na celu budowanie dojrzałej wiary opartej na trzech zasadach: Pismo-Liturgia-Wspólnota.
Jak się jednak można domyślać, obrzędy tam praktykowane różnią się od tego, co jest dostępne dla wiernych uczęszczających na tzw. "zwykłe" msze.
Msza neokatechumenalna? Zdaniem samych zainteresowanych jest to nieco niewłaściwie sformułowane, gdyż nie ma czegoś takiego jak eucharystia neokatechumenalna. Co najwyżej można powiedzieć, że jest to pewien ryt. 😄
Oto podstawowe różnice różnice:
1. Msza w sobotę wieczorem nazywana jest Paschą - "neony" są zobowiązane do uczestnictwa w kościelnej "zwykłej" mszy niedzielnej przynajmniej raz w miesiącu, ale różnie z tym bywa;
2. Ołtarz zbudowany jest z połączenia kilku stołów, za którymi siedzą wszyscy uczestnicy modłów i na którym jest zapalona menora;
3. Chrzest dzieci odbywa się przez zanurzenie w specjalnie przygotowanej chrzcielnicy w kształcie krzyża lub w okrągłej misie.
Plan Paschy zawierający pozostałe różnice:
1. Obficie skomentowane Pismo;
Każde czytanie i początek liturgii poprzedzone są wstępami.
2. Echo słowa - osobiste wynurzenia członków grupy, używanie zwrotów nazbyt śmiałych/wulgarnych jak na klasyczną mszę;
Po Ewangelii ksiądz ogłasza czas echa - każdy może powiedzieć, co usłyszał dziś od Boga w czasie liturgii Słowa i mówi homilię.
3. Kazanie - komentowanie Biblii, a nie bierzących wydarzeń politycznych połączonych z połajankami wobec uczestników mszy;
4. Modlitwa wiernych - nie jest odczytywana z książki, tylko tworzona spontanicznie przez uczestników eucharystii;
Później wyznanie wiary i modlitwa wiernych (4 wezwania) połączona ze spontanicznymi modlitwami.
5. Pocałunek pokoju - przed komunią;
6. Prefacja - kapłan przy akompaniamencie gitary;
7. Komunia przyjmowana na siedząco (tak wyglądała msza, gdy apostołowie podczas ostatniej wieczerzy nie klękali, gdy Jezus podawał im chleb i wino) pod dwiema postaciami:
- maca lub chleb eucharystyczny zamiast opłatka, który po kawałku trafia do rąk wszystkich wiernych
- wino kapłan podaje w kielichu (o niemałej wielkości), tak aby starczyło dla wszystkich.
Oczywiście chleb - tzn. Ciało Chrystusa, będące przed konsekracją przaśnym chlebem (używanym w Kościele Katolickim) w formie okrągłego placka, bochenka (Mszał posoborowy poleca we wstępie, by używać najlepiej takiej formy chleba a nie malutkich hostii, które zatracają wymiar symboliczny - wszyscy jemy z jednego bohenka). Chleb przyjmuje się na rękę, stojąc i następnie siada. Gdy prezbiter wypowie słowa Ciało Chrystusa niech nas strzeże na życie wieczne - wszyscy odpowiadają Amen i spożywa się go (normalnie wypowiada je po cichu używając "mnie ").
Ten wielki kielich jest po prostu kielichem (posrebrzanym pozłacanym - materiał szlachetny jak nakazuje wspomniany WOMR) tylko większym, by mógł pomieścić większą ilość wina, którą po transsubstancjacji, czyli gdy jest już substancjalnie Krwią Pańską, piją także wierni - nie tylko ksiądz, czy np. nowożeńcy. Kapłan podchodzi do każdego i mówi Krew Chrystusa, odpowiada się Amen (na stojąco, chyba, że się nie da).
Komunia pod dwiema postaciami ani na rękę nie jest czymś zakazanym czy niespotykanym w Kościele. Mówią o tym konkretne przepisy.
Liturgia Eucharystyczna bez zmian poza tym, że najczęściej używa się II modl. eucharystycznej - cały czas na stojąco, nie klęka się w ogóle.
8. Na koniec jest taniec, który jest wyrazem tego, czym jest Eucharystia (gr. dziękczynienie).
We wspólnotach są kantorzy, nie używa się organów lecz gitar (tylko klasyczne) i innych instrumentów (najczęściej tamburyn, grzechotki, bębenki, skrzypce, kastaniety, flety, w większych wspólnotach czasem harfa czy trąbka).
Przez cały czas używa się melodii neokatechumenalnych skomponowanych w większości przez Kiko Arguello i innych Hiszpanów oraz Włochów. Są charakterystyczne, znają je wszystkie wspólnoty na całym świecie i mogą śpiewać razem w różnych językach. Są to melodie nawiązujące do hebrajskich, czasem hiszpańskich itp.
Wszystkie te innowacje, zupełnie niedostępne dla zwykłych katolików, absolutnie nie znaczą, że neokatechumeni są bardziej otwarci i liberalni od swoich bardziej tradycjonalistyczno- konserwatywnych krytyków. Częstokroć poziom ich fundamentalizmu religijnego jest tak samo duży, do tego spotęgowany poczuciem przynależności do grupy "wybranych" i bardziej wtajemniczonych od innych - bycia prawdziwym katolikiem nawiązującym bezpośrednio do korzeni. W Polsce liczba członków tej wspólnoty wynosi, w bardzo dużym przybliżeniu, około trzydzieści tysięcy osób.
Komentarze
Prześlij komentarz