JAK KOŚCIUSZKO WIESZAŁ BISKUPÓW TARGOWICZAN ZDRAJCÓW POLSKI I KONSTYTUCJI (redakcja #narodowaapostazja #zerodlakk 2018)
"Pierwszy krok do zrzucenia niewoli jest odważyć się być wolnym. Pierwszy krok do zwycięstwa — poznać się na własnej sile!" - Tadeusz Kościuszko – Odezwa do obywatelów, Kraków, 24 marca 1794 r.
Katarzyna II zareagowała na Konstytucję wspierając polskich przeciwników reform, magnatów i dostojników kościelnych, którzy 27 kwietnia 1792 roku zebrali się w Petersburgu (!) i ogłosili manifest unieważniający Konstytucję 3-go maja oraz wzywający Rosję do zbrojnej interwencji w Polsce. W celu zatajenia faktu, że spisek zawiązano w Petersburgu, manifest opatrzono datą 14 maja i ogłoszono w Targowicy na Ukrainie. Notyfikację o istnieniu konfederacji wysłano do państw europejskich i papieża, ale zdrajcom odpowiedział tylko papież Pius VI, błogosławiąc targowicę i jej prace. W kościołach warszawskich czytano list pasterski biskupa Okęckiego z 2.09.1792 r., w którym wzywał do modłów, “ażeby Bóg błogosławił pracom konfederacji generalnej dla dobra ojczyzny podjętym”. Biskup Okęcki – po tryumfie targowicy – został cenzorem wydawnictw.
Głównymi działaczami spisku byli: Franciszek Ksawery Branicki, Szczęsny Potocki i Seweryn Rzewuski oraz biskupi: Józef Kossakowski, Ignacy Massalski, Wojciech Skarszewski i Michał Roman Sierakowski, który pełnił funkcję naczelnego kapelana konfederacji.
Aleksander Świętochowski pisał: “Nigdy i nigdzie nie było tylu przedajnych biskupów” – mając na myśli hierarchów polskiego Kościoła, znajdujących się na służbie obcych dworów u schyłku I Rzeczpospolitej. Ocenę tę potwierdzają “teczki”, odkryte w zdobytej przez powstańców podczas insurekcji w ambasadzie rosyjskiej. Szwedzki poseł w Warszawie Johann Christopher Toll donosił 3 maja 1794 r.: “Mówi się powszechnie, że w papierach rosyjskiej ambasady znajduje się dużo danych, które w obecnej sytuacji mogą skompromitować wiele osób i dać powód do nowych aresztowań”. W zdobytej ambasadzie rosyjskiej znaleziono list biskupa Sierakowskiego, w którym skarżył się do ambasadora rosyjskiego Osipa Igelströma, że chociaż jest pierwszym aktywistą konfederacji targowickiej, pomija się go w awansach. Papież Pius VI błogosławiąc targowicy wyraził życzenie: “aby stworzenie konfederacji stało się początkiem niewzruszonej spokojności i szczęścia Rzeczypospolitej”.
Sąd Najwyższy Kryminalny skazał targowickich zdrajców na karę śmierci przez powieszenie, wieczną infamię, konfiskatę majątków i utratę wszystkich urzędów. Egzekucje odbywały się wiosną i latem 1794 r.. Wobec nieobecności skazanych, wyrok wykonano in effigie (na wizerunku) 29 września 1794.
"Polak przekonał się i zrzuca wspaniale wszystkie szarlataństwa polityczne, które uwłaczały sprawiedliwości, wstydziły rozum i ciemiężyły ludzkość. Niech tylko w przedsięwzięciach ma odwagę i stałość umysłu, w postępowaniu nieskazitelną cnotę, a może być jednym z najszacowniejszych narodów." - Tadeusz Kościuszko – „Czy Polacy mogą się wybić na niepodległość?", 1800 r.
.
.
Biskup Kazimierz Józef Kossakowski:
9 maja 1794 r. wokół ratusza warszawskiego zebrał się kilkutysięczny tłum do którego przemawiał sekretarz Hugona Kołłątaja Kazimierz Konopka, nawołując do powieszenia zdrajców. Spośród dużej grupy aresztowanych wyselekcjonowano cztery osoby, wśród nich biskupa Józefa Kossakowskiego, który - jak wspomina sam Jan Kiliński - sfajdał się przy aresztowaniu. Następnie przewieziono go z wieży prochowni do ratusza. "Biskup Kossakowski ze spuszczonymi oczami przechodził szeregi ludu”. Kossakowski wziął od Rosjan 4 tysiące dukatów w złocie za skaptowanie 60 posłów. W czasie procesu – biskup pewien bezkarności - przyznał się do wszystkiego. Na pytanie dlaczego podpisał rozbiór Polski, odpowiedział bezczelnie: "- Dlategom podpisał abym pieniądze wziął". Pytany co ma na swoją obronę, oznajmił: "- Osoba każdego biskupa święta jest i nietykalna". Na koniec ogłoszono wyrok skazujący obwinionych na śmierć przez powieszenie. Wyrok ogłoszono ludowi, który zareagował entuzjazmem i oklaskami. Zawieziono Kossakowskiego do kościoła Bernardynów, aby zdjąć z niego święcenia kapłańskie. Kiedy prowadzono go do szubienicy, tłum szarpał go, bił, pluł na niego, zdzierał z niego odzienie.
Prymas Michał Jerzy Poniatowski:
Kolejny dzień akcji rozpoczęto w nocy z 27 na 28 czerwca 1794 r. kiedy to przed pałacem prymasa postawiono szubienicę. Jej widok - mówi jedna z wersji - miała przyprawić prymasa o takie przerażenie, że zmarł. Inna opowiada, że rodzina królewska w zaistniałej sytuacji postanowiła ułatwić krewnemu godną śmierć i podała mu truciznę. Lud Warszawy podsumował to wierszykiem:książę prymas zwąchał linę, wolał proszek niż drabinę. I jeszcze jeden nagrobkowy wierszyk:
Najpierwsze w Polsce posiadał honory,
zdzierał kościoły, przedawał klasztory.
Rozpustnik, marnotrawnik, zdrajca swej ojczyzny,
by uszedł szubienicy, zginął od trucizny.
Mówi się też, że król dał zażyć bratu tabaki od której ten umarł w kilka dni, albo, że zjawił się u niego Kościuszko z dowodami zdrady i zostawił mu truciznę, którą ten zażył. Dowodami tymi były listy przejęte przez powstańców jakie słał prymas do wojsk pruskich atakujących Warszawę wskazując im słabe punkty w obronie stolicy.
Po Warszawie krążyła też pogłoska, że książę prymas uciekł, więc obawiając się rozruchów wystawiono zwłoki na widok publiczny. Twarz zmarłego była już bardzo obrzękła, wobec czego przykryto ją zielona chustą, jednak mógł ją podnieść każdy odwiedzający. Jak pisze Rymkiewicz: "Mogła to zrobić każda #!$%@? zza Żelaznej Bramy." Prawdopodobnie to właśnie prymas Poniatowski zadecydował o śmierci Konstytucji 3 maja, bo król znajdował się pod jego przemożnym wpływem i także głosował za targowicą. Głosów za przystąpieniem do targowicy było 7, przeciwnych 5.
Biskup Ignacy Massalski:
Rankiem tego samego dnia w innym miejscu Warszawy, pod pałacem Brühla w którym był więziony biskup wileński Ignacy Massalski, pojawiło się pospólstwo, którego liczbę oceniano na od kilkuset osób do kilku tysięcy. Straż w obliczu napierającego tłum dała drapaka i lud stolicy wdarł się do więzienia. Massalski się opierał więc go bito pięściami po głowie i poganiano. Że nie było pod ręką sznura powieszono go bez sądu na końskich lejcach od stojącego w pobliżu wozu. Na pierwszym sejmie rozbiorowym w 1773 roku poparł organizatorów, biskupa Ostrowskiego i biskupa Młodziejowskiego, wygłaszając wówczas płomienną mowę po której zyskał miano "czwartej potencji rozbiorowej". Targowiczanin zwalczający reformy i Konstytucję 3 maja. Człowiek rosyjskiego ambasadora Sieviersa, któremu pomagał w doborze posłów, a nawet nakłaniał do ich terroryzowania podczas rozbiorowego "sejmu hańby" w Grodnie, którego był organizatorem i gdzie wygłosił mowę "o nieograniczonej ufności we wspaniałomyślność cesarzowej."
Biskup Wojciech Skarszewski:
Kolejny targowiczanin i współorganizator "sejmu hańby", biskup chełmski Wojciech Skarszewski został skazany za zdradę prawomocnym wyrokiem sądu, lecz szubienicy uniknął, bo Kościuszko szantażowany przez Kościół klątwą i błagany przez dwie kochanki biskupa ( wg. generała Zajączka ) - zamienił zdrajcy stryczek na dożywocie. Po zajęciu Warszawy przez Rosjan zdrajca wyszedł na wolność i wrócił do Chełma na swój stołek biskupi, mimo że nie miał już święceń, bo mu je publicznie zdjęto przed planowaną egzekucją. Nie przeszkadzało to jednak potem papieżowi aby już w Królestwie Kongresowym nadać mu arcybiskupstwo warszawskie i godność prymasa "Kongresówki", przednio likwidując w rok 1796 nuncjaturę apostolską w Polsce.
"Duchowni, jakiegokolwiek bądź dostojeństwa i powołania jesteście... Ojczyzna wzywa... waszej wierności, waszego przykładu. Pokażcie w oczach powszechności narodowej, czym być powinniście ze strony obywatelstwa i ze strony powołania waszego. Każde w tej mierze ociąganie się, każdy nieszczery postępek oskarżałby was, że powołanie, za którym idziecie, wytępiło w was ducha obywatelskiej cnoty i to do swobód narodowych przywiązanie, przez które jedynie zasłużyć możecie na szacunek i wdzięczność powszechną." - Tadeusz Kościuszko – Odezwa do duchowieństwa, Kraków, 24 marca 1794 r.
.
.
Osobliwym szyderstwem historii był fakt, że najsilniejsze protesty przeciw rozbiorom Rzeczypospolitej wyszły nie ze strony “opiekuńczej” Stolicy Apostolskiej ale od "pogańskiej" Turcji. W walce z nią byliśmy nominowani na “przedmurze chrześcijaństwa”. Watykan przeszedł nad zagładą polskiej córy Kościoła do porządku dziennego. Nuncjusz papieski Garampi powiedział tylko Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu, że “o ile wystąpiłby przeciwko rozbiorowi, obraziłby i rozgniewałby dwór wiedeński”. Po upadku Polski biskupi złożyli zaborcom przysięgę na wierność i gorliwie się im wysługiwali. Kiedy powstało Księstwo Warszawskie w 1807 r., nie było komu zażądać od pobitych Prusaków zwrotu insygniów koronacyjnych królów polskich. A przecież to Kościół dzierżył katedrę na Wawelu i księża byli kustoszami insygniów. Prusacy dopiero w 1815 r. przetopili je na złoto. My, Polacy, nie mamy największej świętości każdego narodu – insygniów koronacyjnych naszych królów.
Polscy biskupi katoliccy wraz z watykańskimi nuncjuszami i rosyjskimi ambasadorami doprowadzili do rozbiorów Polski. Dziś bezczelnie uważają się za obrońców Rzeczpospolitej. Dbają, aby ich "zasługi dla Polski" nie były nigdzie upubliczniane. Na szczęście coraz słabiej daje się wszystko to ukryć. Mocno wybielają historię wciskając ludziom kłamstwa o rzekomych swych zasługach dla kraju i zbawiennej wręcz roli dla przetrwania polskości podczas rozbiorów. Na domiar wszystkiego, kościół chcąc zamaskować swój rzeczywisty stosunek do Konstytucji, złośliwie, w dniu 3 maja ustanowił święto Maryi królowej Polski. Konstytucja 3-majowa w znacznym stopniu ograniczała wpływy i majątki kleru, zatem Sejm Wielki, chcąc pomóc mu przełknąć tę gorzką pigułkę, w dwa dni po jej uchwaleniu podjął decyzję o ufundowaniu budowy Świątyni Opatrzności Bożej. Kościół ukatrupił Konstytucję, a teraz domaga się realizacji ówczesnej uchwały sejmu budując wielką „wyciskarkę do cytrusów" w nowożytnej Warszawie. Idee powstań kościuszkowskich stłamszono i sponiewierano, a na fundusz molocha do skupiania uwagi wiernych i głoszenia dalej horrendalnych bzdur, ciągnie się pieniądze skąd tylko się da.
.
.
Źródła i literatura przedmiotu:
✎ Jarosław Marek Rymkiewicz - Wieszanie - Warszawa 2007
✎ Józef Kossakowski - Pamiętniki - Warszawa 1891
✎ Maciej Loret - Kościół katolicki a Katarzyna II (1772-1784) - Kraków 1910
✎ Maciej Loret - Watykan a Polska w dobie rozbiorów (1772-1795) - Przegląd Współczesny 146, 1934
✎ Jan Korytkowski - Arcybiskupi gnieźnieńscy, prymasowie i metropolici polscy od roku 1000 aż do roku 1821 - Poznań 1892
✎ Otton Beiersdorf - Papiestwo wobec sprawy polskiej w latach 1772-1864 - Wrocław 1960
✎ Norman Davies - Boże igrzysko. Historia Polski - Kraków 1994
✎ Stanisław Wodzicki - Pamiętniki - Kraków 1888
✎ Jerzy Kowecki - Pospolite ruszenie w insurekcji 1794 - Warszawa 1963
✎ Jerzy Kowecki - Uniwersał połaniecki i sprawa jego realizacji - Warszawa 1957
✎ Karlheinz Deschner - Kryminalna historia chrześcijaństwa - 1–5, Gdynia 1998–2002
Cytaty z Tadeusza Kościuszki za:
✎ List Tadeusza Kościuszki do księcia Adama Czartoryskiego - 1814 - "Niesławny dokument przez Tadeusza Kościuszkę własnoręcznie napisany i w roku 1814 w Paryżu zajętym przez wojska sprzymierzone powierzony księciu Adamowi Czartoryskiemu przez Radę zgromadzoną przy władcy Rosji Aleksandrze I - tym, który pragnął przywrócić Królestwo Polskie." - Rękopis znajduje się w archiwach Lwowskiej Narodowej Naukowej Biblioteki Ukrainy im. Wasyla Stefanyka
✎ Tadeusza Kościuszki - Wskazania obywatelskie - Biblioteka Narodowa
Biskup chełmiński od 1661 , 1674-1677 – prymas Polski, senator, podkanclerzy koronny.
Prymasem został w zamian za poparcie na elekcji Jana Sobieskiego i tak przez dwa lata ociągał się z oddaniem urzędu z którego miał duże zyski. Szkodnik, nepota, łapówkarz – opłacany przez Francuzów, Austriaków, Prusaków, Rosjan. Zaatakowany na sejmie przez kanclerza litewskiego przyznał się do wzięcia łapówki od Rosji.
Hieronim Radziejowski
Ojciec Michała Radziejowskiego.
Katolicki zdrajca i intrygant, sprowadził na Polskę potop szwedzki. Był współautorem planów potopu szwedzkiego. W czasie najazdu szwedzkiego był doradcą Karola Gustawa i jego dowódców. Współautor wymierzonego przeciw Polsce sojuszu pomiędzy Szwecją, Kozaczyzną i Siedmiogrodem
Michał Radziejewski
książę, biskup warmiński, od 1667r., arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski w latach 1687-1705,senator, kardynał.
Łapówkarz – arcyzdrajca, rządny władzy. Jako interreks ogołocił skarbiec Polski trzykrotnie, sprzedał koronę Polski i Litwy (jako prymas i interrkes) . Wciągnął Augusta II (za łapówkę od Jana Reinholda Patkula) w 21-letnią wojnę ze Szwecja, która zrujnowała Polskę a z Rosji uczyniła potęgę i dało to wstęp do rozbiorów. Spiskował z Szwedami, Rosjanami, Sasami, Prusakami – którzy u schyłku jego życia oprócz zagarnięcia jego majątku ograbili kilka razy całą Polskę.
Krzysztof Białłozor
Kanonik wileński, zwany krwawym księdzem.
Jeden z przywódców szlachty w wojnie domowej na Litwie przeciwko Sapiehom. Za jego namową Król zastąpił wojska litewskie wojskiem saskim (Niemcy wyznania luterańskiego), i doprowadziło Litwę do ruiny, co skwapliwie wykorzystał August II i wprowadził wojsko saskie do całego kraju, aby przerzucić koszty utrzymania wojska na Polaków. Skończyło się to konfederacją tarnogrodzką, wojną domową, wezwaniem Rosji na rozjemcę i Sejmem Niemym pod rosyjskimi bagnetami.
Stanisław Szembek
Biskup pomocniczy krakowski od 1690 roku, biskup kujawski od 1700r. Prymas Polski w latach 1706-1721. Senator.
W roku 1667 poparł bezprawną elekcje Augusta II i wziął za to dużą zapłatę i awanse oraz służył mu pomimo, że ten przekształcił Polskę w pole bitewne, a Szwedzi, Rosjanie i Sasi grabili kraj bardziej niż podczas potopu. Z polecenia cara Piotr I ogłosił bezkrólewie i sprawował władzę w części okupowanej przez Rosjan.
Jan Szembek
Brat biskupa St. Szembka.
Też agent rosyjski, w roku 1703 był podkanclerzym, a następnie kanclerzem wielkim koronnym. Dzięki sprytowi i zapobiegliwości zdobył ogromny majątek, wpływami swymi ogarnął całą koronę. Począł frondować przeciw dworowi i wysługiwać się Moskwie. Jako płatne narzędzie cara Piotra I Romanowa odegrał w dziejach Polski rolę fatalną.
Krzysztof Antoni Szembek
Biskup inflancki od 1710, biskup poznański od roku 1717, kujawski w roku 1719, arcybiskup gnieźnieński, prymas Polski w latach 1739-1748. Senator.
Stryjeczny brat kanclerza Jana i prymasa Stanisława i ich protegowany. Fanatyk religijny, jako proboszcz próbował nawracać Żydów. Odegrał role w „tumulusie toruńskim”, a Polacy zyskali opinie barbarzyńców i fanatyków religijnych, która trwa do dnia dzisiejszego.
Konstanty Felicjan Szaniawski
Od roku 1705 biskup kujawski, w latach 1720-1732 senator.
Zwolennik rządów Augusta pomimo że ten zdobył władze przemocą i oszustwem. W roku 1717 był jednym z organizatorów Sejmu Niemego. Polska straciła suwerenność i stała się rosyjskim protektoratem. Realizował politykę papieży, którzy współpracowali z silnymi zawsze Rosjanami, Austriakami, Sasami. Został nagrodzony za swoje „zasługi ” biskupstwem krakowskim.
Kazimierz Łubieński
Od roku 1705 biskup chełmiński, biskup krakowski w latach 1710-1719.
Poparł wojnę północną, wywołał dwie domowe i z Polski zrobił przydrożną karczmę dla obcych wojsk.
Jan Aleksander Lipski
Biskup łucki od roku 1732, krakowski i książę siewierski w latach 1732-1746, senator, kardynał.
Zdrajca, pachołek rosyjski. W roku 1724 został podkanclerzym koronnym i prezydentem Trybunału Koronnego. W roku 1733 wraz z biskupem Hozjuszem dokonał zdrady stanu wspierając zbrojna interwencje rosyjską.
Stanisław Józef Hozjusz
Biskup inflancki od roku 1720, następnie biskup kamieniecki od roku 1722 oraz biskup poznański w latach 1733-1738. Senator.
Zdrajca Polski, na usługach Sasów, również rosyjski kolaborant. To za jego sprawą papież unieważnił przysięgę sejmu konwokacyjnego, która wykluczała wybór obcokrajowca.
Adam Stanisław Grabowski
Od 1733 roku był biskupem poznańskim, następnie w roku 1736 został biskupem chełmińskim i kujawskim w 1739 roku oraz warmińskim w latach 1741-1766.
Wraz z biskupami Lipskim i Hozjuszem brał udział w „przyspieszonej” koronacji Augusta III Sasa pod bagnetami wojsk saskich i rosyjskich. Spiskował jednocześnie z Sasami i Rosją nad sposobem spacyfikowania prawowitego króla Leszczyńskiego.
Andrzej Stanisław Załuski
Od roku 1723 biskup płocki, biskup łucki w roku 1736, a chełmiński w roku 1739. W latach 1746-1758 biskup krakowski. Senator.
Kanclerz wielki koronny od roku 1735 do 1746 (dzięki poparciu carycy Rosji Anny) Karierę zrobił poprzez rodzinną protekcje oraz będąc na usługach Sasów i Rosjan. Współpracował z Augustem III i ambasadorem rosyjskim. Był przewodniczącym komisji ds. lustracji dóbr i zabezpieczenia materialnego armii i pod jego nadzorem w koszarach po 9 latach było 6 sprawnych armat, a wydatki na proch wynosiły 100 zł na rok. Załuski, kolaborant rosyjski został pochowany w katedrze wawelskiej.
Kajetan Ignacy Sołtyk
Od roku 1749 biskup koadiutor kijowski, biskup kijowski w roku 1756, w roku 1759 biskup krakowski (biskupstwo to objął dzięki przyjaźni z skorumpowanym ministrem związanym z Rosją). Senator.
Przeciwnik reform – brał udział w obaleniu reform tzw. Kodeksu Zamoyskiego, który sejm odrzucił pod wpływem Rosji, Rzymu i polskiego kleru. Na reformatora i lektora Akademii Krakowskiej rzucił klątwę. Spiskowiec, donosiciel. Zaaranżował proces o „mord rytualny”, aby wyłudzić pieniądze od Żydów (500 dukatów i futra warte 300 dukatów za uwolnienie), w wyniku którego na kilkudziesięciu z nich dokonano egzekucji.
Andrzej Szołdrski
Od roku 1635 biskup przemyski, biskup poznański w latach 1635-1650. Senator.
Był w komisji regulującej granice, w czasie kiedy Władysław IV wraz z i kilkoma senatorami postanowili oddać Moskwie miasto i zamek Trubeck. W Polsce nie doszło do wojny tylko dlatego, że zmarł car Michał Romanow.
Jan Stefan Giedroyć
Od roku 1764 biskup inflancki, w latach 1778-1803 biskup żmudzki (dzięki poparciu Rosji).
Przeciwnik konfederacji barskiej i Konstytucji 3 maja. Donosiciel, zdrajca.
Grzegorz Pusłowski
Administrator diecezji inflanckiej.
Nawoływał do poddaństwa względem carycy Rosji Katarzynie II jako prawowitej władczyni.
Władysław Łubieński
Od 1757 roku arcybiskup lwowski, a latach 1759-1767 arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski. Senator. Interreks w latach 1763-1764.
Po śmierci Augusta III popierał kandydata saskiego, ale za łapówkę 80 tys. rubli (około 500 tys. zł) przeszedł na stronę rosyjską i pozwolił, aby Rosjanie zajęli się wyborem króla. W roku 1764 wydał zgodę na wkroczenie do Polski wojsk rosyjskich. Przez tego zdrajcę zostały zerwane stosunki dyplomatyczne z Francją, Austrią i Hiszpanią. Przeciwnik równouprawnienia prawosławnych i protestantów.
Gabriel Podoski
W latach 1767-1777 arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski.
Rosyjska wtyka, bawidamek, hulaka, ścigany za długi przez sądy. Ponieważ bardzo dobrze układała się jego współpraca z Rosją, został za to wynagrodzony przez papieża i mianowany na prymasa. Nawet obłudny i zakłamany Kościół Katolicki uznaje go za czarną owcę.
Antoni Ostrowski
Od roku 1753 biskup inflancki, od 1763 kujawski, w latach 1777-1784 arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski, senator.
Rosyjski żołdak, według pokwitowań rocznie dostawał do Rosjan 3 tys. dukatów w złocie. Brał tez kasę od Prusaków. Razem z innymi biskupem – zdrajcą – doprowadził do ratyfikacji I rozbioru, przewodniczył delegacji podpisującej traktat rozbiorowy. Polski papież docenił jego „zasługi” i przy poparciu Rosji nagrodził Ostrowskiego mianowaniem go na arcybiskupa i prymasa.
Andrzej Stanisław Młodziejowski
Od 1766 roku biskup przemyski, w latach 1768-1780 biskup poznański. Senator. Kanclerz wielki koronny.
Prowadził hulaszczy tryb życia, zdrajca, złodziej, rosyjski agent, łapówki dostawał też do Prusaków. Większość swoich olbrzymich dochodów przeznaczał na kobiety. Współorganizator sejmu, na którym doprowadzono do ratyfikowania I rozbioru.
Adam Stanisław Krasiński
Lata 1759-1798 biskup kamieniecki, senator. Był też sekretarzem koronnym i prezydentem Trybunału koronnego.
Wróg reform, łapówkarz. Gdy Repin (ambasador Rosji) doprowadził do przeforsowania ustawy o równouprawnieniu prawosławnych i protestantów, odsunął się od Rosjan i organizował konfederację barską „w obronie wiary katolickiej”. Zwolennikom reform i przeciwnikom konfederacji „w obronie wiary katolickiej” grabił majątki. Rzezie dokonywane na innowiercach doprowadziły do wybuchu powstania Kozaków (200 tys. Polaków i Żydów zostało zamordowanych). Przyjął pieniądze od Austriaków, pomimo tego ze Austria już w roku 1769 była inicjatorem rozbiorów.
Ignacy Massalski
W latach 1762 biskup wileński. Senator.
Przeciwnik równouprawnienia prawosławnych i protestantów, zmienił zdanie gdy Rosjanie zakwaterowali w jego „dobrach” swoje wojska i przeszedł na ich stronę i zdradzał Polskę. W roku 1773 poparł Ostrowskiego i Młodziejowskiego w organizacji sejmu rozbiorowego. Zyskał wtedy miano „czwartej potencji rozbiorowej”.
Michał Poniatowski
Od roku 1773 biskup płocki, w latach 1784-1794 arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski. Senator.
Był zwolennikiem umiarkowanych reform, wrogiem Sejmu Wielkiego na którym mu wytykano chciwość i służalczość względem Rosji. Podczas powstania kościuszkowskiego przesłał Prusakom list, w którym wskazał słabe strony obrony stolicy. List przechwycono.
Józef Kossakowski
W latach 1781-1794 biskup inflancki, senator.
Brał udział w konfederacji barskiej. Był na stałym żołdzie u Rosjan. Przeciwnik reform i Konstytucji 3 Maja i płacenia podatków na wojsko. Przywódca targowicy, po jej zwycięstwie wprowadził faszystowski terror. Współorganizator „sejmu hańby”, który doprowadził do ratyfikacji przez sejm II rozbioru.
Kajetan Ghigiotti
Ksiądz, sekretarz gabinetu Stanisława Augusta Poniatowskiego, kapelan królewski.
Ze względu na swoją pozycję przy królu był bardzo cenionym agentem. Miał opinię człowieka, który potrafi zdobyć od króla każdą poufną informację i przekonać go do swoich pomysłów. Są pokwitowania za świadczenia usług agenturalnych.
Wojciech Skarszewski
Od 1790 roku biskup chełmski, senator, w latach 1824-1827 arcybiskup warszawski i prymas polski.
Doradca nuncjusza papieskiego Saluzzo, który spiskował z Rosją przeciwko Polsce. Przeciwnik opodatkowania kleru, wydał broszurę w której domagał się więcej przywilejów dla Kościoła. Złamał przysięgę Konstytucji 3 Maja i przystąpił do targowiczan i zwolnił wszystkich z tej przysięgi. Współorganizator „sejmu hańby”. Wraz z innymi biskupami donosił do cara to spowodowało odwołanie postępowego Ministra Oświecenia Publicznego Stanisława Kostki Potockiego.
Michał Roman Sierakowski
Od 1778 roku biskup przemyski.
Szuler na żołdzie rosyjskim, razem z Kossakowskim dokonał połączenia konfederacji Obojga Narodów. Papież Pius VI pobłogosławił targowicę i w prezencie otrzymał uchwałę przywracającą Kościołowi majątki diecezji krakowskiej.
Antoni Onufry Okęcki
Od 1770 roku biskup chełmski, biskup poznański w latach 1780-1793,senator.
Był na usługach płatnego agenta rosyjskiego i Rosji. Uczestniczył w pracach nad Konstytucją 3 Maja, lecz bronił przywilejów kościelnych i kleru. Przeszedł na stronę targowicy, wzywał do modlitw, aby Bóg błogosławił pracę konfederacji. Został mianowany cenzorem książek (przez Targowickich zdrajców).
Józef Arnulf Giedroyć
Od roku 1790 biskup koadiutor żmudzki, w latach 1803-1838 biskup żmudzki.
Wierny pachołek Rosji, swoją karierę zawdzięcza stryjkowi – też pachołkowi rosyjskiemu. Po III rozbiorze caryca Katarzyna II nagrodziła go krzyżem wysadzanym diamentami.
Marek Dziewoński
Ksiądz.
Podczas powstania zaprzyjaźnił się z rosyjskim porucznikiem i został jego informatorem. Po zwycięstwie pod Racławicami wysłał Rosjanom donos z planem obozu Kościuszki i słabych miejsc obrony. Donos został przechwycony przez Polaków. Został skazany na śmierć.
Jan Zawisza
Ksiądz z Połańca.
Nie udzielał sakramentów chłopom, którzy przyłączyli się do powstania kościuszkowskiego.
Zbigniew Oleśnicki
W latach 1423-1455 biskup krakowski. Pierwszy Polak kardynał.
Zwolennik władzy duchownej nad świecką. Doradca Władysława Jagiełły i Władysława Warneńczyka. Wróg husytów, wymógł na Jagielle edykt wieluński na mocy którego heretyków karano grabieżą majątku i karą śmierci. Obawa przed husycką herezja w Polsce sprawiła, że uniemożliwił Jagielle i Warneńczykowi objęcie tronu czeskiego. Zgodnie z wolą papieża oraz Niemiec doprowadził do udziału Polski w krucjacie na Turcję, która doprowadziła do ruiny skarb państwa i na wieki zniszczyła stosunki z Turcją.
Mikołaj Tungen
W latach 1468-1498 biskup warmiński, senator.
Niemiec, finansowany przez Krzyżaków i króla Węgier Macieja Korwina – zajął Warmię poddał ją Węgrom. Wywołał „wojnę popią”.
Erazm Ciołek
W latach 1503-1522 biskup płocki, senator.
Na podstawie fałszywych świadków i dokumentów otrzymał „potwierdzenie” szlachectwa i herbu Sulima. Agent niemiecki i sługus papieski.
Piotr Tomicki
Od roku 1515 biskup przemyski, w latach 1520-1525 biskup poznański, 1524-1523 biskup krakowski i książę siewierski , senator.
Razem z kanclerzem i zarazem agentem niemieckim Krzysztofem Szydłowieckim kierował sprawami Polski w tym dyplomacją. Szydłowicki jawnie brał łapówki od Habsburgów, a Tomickiemu płacono przywilejami i beneficjami . W roku 1524 papież Klemens VII mianował go na nuncjusza w Polsce, czyli reprezentanta interesów papieskiego Rzymu. Był głównym twórcą układu w Wiedniu, na mocy którego Jagiellonowie oddali Habsburgom Czechy i Węgry.
Maciej Drzewiecki
Od 1505 biskup przemyski, biskup kujawski od roku 1513, w latach 1513-1535 prymas Polski, senator.
Gdy w czasie reformacji chłopi nie chcieli płacić dziesięciny, a w Gdańsku wybuchła rewolta Drzewiecki wezwał na pomoc króla i wojsko. Uczestnik zjazdu wiedeńskiego, podczas którego oddano Niemcom Czechy i Węgry. Zwolennik sekularyzacji Prus.
Jan Chojeński
Od roku 1531 biskup przemyski, biskup płocki od roku 1535, w latach 1537-1538 biskup krakowski (książę siewierski), senator.
Sekretarz wielki koronny mianowany z naruszeniem ustawy o incompatibiliach. Agent niemiecki Habsburgów i Hohenzollernów. Osłabiał Polskę w interesie Niemców. Zwalczał ruch egzekucyjny domagający się zniesienia przywilejów kleru (opodatkowania go, przeglądu darowizn kościelnych, wolności wyznaniowej, utworzenie stałego wojska, likwidacji odrębności Prus). Domagał się wygnania Żydów z Polski.
Łukasz Górka
Biskup kujawski w latach 1538-1542, senator.
Jeden z najbardziej niebezpiecznych dla Polski agent papiesko-niemiecki. W 1522 roku, w Poznaniu skonfiskował i publicznie spalił księgi luterańskie. Niemcy i papieże byli bardzo zadowoleni z swojego agenta Górki i mianowali go tytułem Hrabiego Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego.
Samuel Maciejowski
Biskup chełmiński od roku 1539, biskup płocki od 1541 roku, w latach 1546-1550 biskup krakowski i książę siewierski. Senator. Agent niemiecki.
Po nominacji na biskupa krakowskiego nie zrezygnował ze stanowiska kanclerza łamiąc ustawę o incompatibiliach. Protesty szlachty zaogniły sytuację w państwie. Doprowadził do pierwszego małżeństwa Zygmunta Augusta z epileptyczką Elżbietą Habsburg oraz przekazania mu władzy przez Zygmunta Starego na Litwie. Wzmocniło to stronnictwo habsburskie wspierane niemieckimi pieniędzmi oraz tytułami. Starał się skłócić Zygmunta Augusta z matką królową Boną. Dla zrobienia kariery przy królu, wbrew sejmowi i senatowi oraz szlachcie poparł ożenek Zygmunta Augusta z syfilityczką Barbarą Radziwiłówną.
OBUDŹ SIĘ POLSKO!!!
Chcesz poznać prawdziwą lewicę? To czytaj Biuletyn Bez Tytułu (eBT) na przykład w artykule "Zdrajcy w sutannach".
Biuletyn Bez Tytułu (eBT) to oddolna inicjatywa grupy wolontariuszy o lewicowym spojrzeniu na świat, a artykuł "Zdrajcy w sutannach" został napisany przez jednego z nich. Artykuł "Zdrajcy w sutannach" nie ma zadania nikogo obrażać. Publikując w Biuletynie Bez Tytułu (eBT) – jako lewicowcy – kierujemy się w przede wszystkim szacunkiem do drugiego człowieka. Dlatego też, pozostawiając komentarz pod artykułem "Zdrajcy w sutannach" nie obrażaj innych, powstrzymaj się od przekleństw, używaj kulturalnego języka.
Link do artykułu: http://e-beztytulu.pl/2015/03/22/zdrajcy-w-sutannach/
Redakcja Biuletynu Bez Tytułu (eBT)
Czytaj więcej:
Komentarze
Prześlij komentarz