30 stycznia Święto SADE
SADE świętuje się 50 dni przed Nouruzem . Sade w języku perskim oznacza "sto" i odnosi się do stu dni i nocy po zakończeniu lata. W starożytnej Persji Sade było świętem zimy, które obchodzono ze wspaniałością i splendorem Było to święto dla uczczenia ognia i pokonania ciemności, mrozu i zimna.
Historia i tradycja
Legendy mówią, że król Huszang , drugi król z mitologicznej dynastii Piszdadów (Piszdad oznacza dawanie Prawa), ustanowił tradycję Sade. Mówi się, że kiedyś Huszang wspiął się na górę, gdy nagle ujrzał węża i chciał go uderzyć kamieniem. Kiedy rzucił kamień, ten spadł na inny kamień, a ponieważ oba były kamieniami krzemiennymi , wybuchł ogień i wąż uciekł. W ten sposób odkrył, jak rozpalić ogień. Huszang uradował się i wychwalał Boga, który objawił mu sekret zapalenia ognia. Potem oznajmił: "To jest światło Boga, więc musimy go podziwiać".
Według wierzeń religijnych „Jashn-e Sadeh” przypomina znaczenie światła, ognia i energii; światło, które pochodzi od Boga, znajduje się w sercach jego stworzeń.
Już za czasów Achemenidów, w czasach starożytnych Sade obchodzono to święto ognia. Dla Zaratusztrian głównym przygotowaniem do Sade było i nadal jest gromadzenie drewna w przeddzień święta. Nastoletni chłopcy w towarzystwie kilku dorosłych mężczyzn udawali się do w góry, by zebrać „ciernie wielbłądów”, pospolity krzew pustyni w Iranie . Dla większości z nich jest to po raz pierwszy z dala od rodzin. Zwyczaj ten przypomina rytuał przejścia do dorosłości, znaczący krok dla chłopców na drodze do męskości. Chłopcy zabierali „ciernie wielbłądów” dla świątyń w swoich miastach; a jeśli robili to po raz pierwszy to, po powrocie, w domu odbywała się uroczystość z udziałem przyjaciół i rodziny.
W czasach starożytnych ogniska zawsze znajdowały się w pobliżu wody i świątyń. Ogień pierwotnie miał na celu wspomóc odrodzenie słońca i przywrócić ciepło i światło lata. Miało to również odpędzić demony mrozu i zimna, które zamieniły wodę w lód, a tym samym mogły zabić korzenie roślin.
Ogień cały czas płonął. Następnego dnia kobiety rano wychodziły do świętego ognia, by zabrać ogień z powrotem do domów, aby rozniecić nowy ogień z "błogosławionego ognia" świątyni. Chodzi o to, aby szerzyć błogosławieństwo ognia Sade każdemu domowi w sąsiedztwie. Cokolwiek pozostało z ognia, było zabierane z powrotem do sanktuarium i umieszczone w pojemniku i przechowywane w świątyni do następnego roku. W ten sposób ogień jest był palony przez cały rok. "Wieczny ogień" symbolizuje także miłość ojczyzny, która zawsze żyje jak żar ognia w ludzkich sercach.
Obchody trwają przez trzy dni. Wieczory spędzają ludzie na jedzeniu i rozdawaniu żywności jako darowizny, pokarmy przygotowane z uboju jagniąt są rozdawane wśród ubogich.
Najbardziej rozbudowany raport z okazji Sade po muzułmańskim podboju Persji w VII wieku ne pochodzi z X wieku naszej ery za panowania Mardawiji z dynastii Zijarydów, władcy Isfahanu. Dynastia Zijarydów starała się zachować perskie tradycje. Ogniska ustawiono po obu stronach rzeki Zajande. Ognie rozpalono w specjalnie zbudowanych metalowych uchwytach. Setki ptaków zostało wypuszczonych, podczas gdy fajerwerki oświetlały niebo. Do świtu tańczono i muzykowano i trwała bogata ucztą z pieczoną jagnięciną, wołowiną, kurczakiem i innymi przysmakami.
Dziś ceremonia jest obchodzona nieco inaczej niż w starożytności w niektórych irańskich miastach, takich jak Kerman i Jazd. Sade obchodzony jest co roku w ogrodach Kuszke Wardżawand w Karadżu (gmina w prowincji Teheran ) z ogromnym rozmachem z udziałem perskich zaratusztrIan i innych zainteresowanych tradycyjnym perskimI ceremoniami. Ludzie gromadzą się i modlą, a następnie trzymając się za ręce, tworzą koło i tańczą wokół ognia.
Każdego roku, 30 stycznia, tysiące Zaratusztrian w Iranie i innych krajach obchodzi święto religijne Sade, paląc ogniska w otwartej przestrzeni, aby zaznaczyć bliskie nadejście wiosny i dać znać demonom o chęci kontynuowania odwiecznej walki z nimi.
Źródło:
https://bit.ly/2nVl7tr
Komentarze
Prześlij komentarz