Zaratusztriański hymn do Księżyca

Avesta: JASZT SIÓDMY Z MŁODSZEJ AWESTY

(Khorda Avesta)

7. MAH Jaszt „HYMN DO KSIĘŻYCA”

Tłumaczenie na angielski James Darmesteter, From Sacred Books of the East, American Edition, 1898

0.

Niech się raduje Ahura Mazda! (…).

Aszem Vohu: Świętość jest najlepszym ze wszystkiego dobrego (…)

Wyznaję, że jestem czcicielem Mazdy, wyznawcą Zaratusztry, który nienawidzi Dewów i przestrzega praw Ahury;

Oto ofiara, modlitwa, przebłaganie i uwielbienie dla [Havani], świętego i mistrza świętości…

to do Księżyca, który trzyma w nim nasienie byka; do jedynego stworzonego byka i do byka wielu gatunków;

Bądź przebłaganiem, ofiarą, modlitwą, przebłaganiem i uwielbieniem.

Yata ahu vairjo: Wola Pana jest prawem świętości (…)

1.

Witajcie, Pozdrowieni bądźcie Ahura Mazdo i Amesza-Spentowie! Chwała Księżycowi, który trzyma w sobie ziarno Byka! Witaj i pozdrowiony bądź, gdy na ciebie patrzymy! Witaj i pozdrowiony bądź, kiedy na nas patrzysz!

2.

Jak księżyc się dopełnia? Jak księżyc słabnie?

Przez piętnaście dni księżyc rośnie; przez piętnaście dni księżyc maleje. Ona rośnie, tak długo jak zanika; tak długo, jak ona zanika, tak długo rośnie.

- Kto jest, jak nie ty, sprawia, że księżyc przybiera i słabnie?

3.

Składamy ofiary Księżycowi, który trzyma w sobie nasienie byka, świętego i mistrza świętości.

Tutaj patrzę na księżyc, tutaj dostrzegam księżyc; tutaj patrzę na światło księżyca, tutaj dostrzegam światło księżyca. Amesza-Spentowie wstają, z tego miejsca dzierżą swoją chwałę; Amesza-Spentowie i z niego wychodzą wstając, wylewają swoją chwałę na ziemię, stworzoną przez Mazdę.

4.

A kiedy światło księżyca staje się cieplejsze, wiosną z ziemi wyrastają złociste rośliny.

Składamy ofiary Mah w nowiu, Mah pełni Księżyca i Wiśaptatom.

Składamy ofiary Mah w nowiu, świętemu i panu świętości;

Składamy ofiary Mah Księżycowi w pełni, świętemu i mistrzowi świętości;

Składamy ofiary Wiśaptacie, świętemu i panu świętości.

5.

Poświęcę Księżycowi Mah, która utrzymuje w nim nasienie cithrę byka, łagodnego, jasnego, chwalebnego, dającego wodę, dającego ciepło, dającego mądrość, dającego bogactwo, dającego dostatek, dającego zamyślenie i zadumę, dawanie, nadawanie świeżości, dawanie dobrobytu, łagodność i uzdrawianie.

6.

Ze względu na jego blask i chwałę złożę mu ofiarę wartą by o niej słyszano, Mah Księżycowi, która trzyma w sobie nasienie byka.

Mah Księżycowi, która trzyma w sobie nasienie byka, ofiarujemy libację, haomę i mięsiwo, baresmę, mądrość języka, święte zaklęcia, mowę, czyny i słuszne- wypowiadane słowa.

Jenghe hatam: Wszystkie te istoty, z których Ahura Mazda (…)

7.

Jataa ahu vairjo: Wola Pana jest prawem świętości (…)

Błogosławię ofiarę i modlitwę oraz siłę i wigor Księżyca, która trzyma w sobie nasienie byka i jedynego stworzonego Byka i byka wielu gatunków.

Assem Vohu: Świętość jest najlepszym ze wszystkiego co dobre.

Daj zatem człowiekowi jasność i chwałę, daj mu zdrowie ciała, daj mu jasne, szczęśliwe, błogie mieszkanie w miejscach Świętych.

ILUSTRACJA

Płaskorzeźba z Persepolis: Śmierć Gavaevodaty/ Gawiewdada, pierwotnego bydlęcia, którego citra została uratowana przez księżyc Mah.

OBJAŚNIENIA TERMINÓW

(…) znacznik pokazuje, że tutaj jest odniesienie do włączanych w medytację innych manthr

1. MAH: Manga ( måŋha ) to awestyjskie słowo „ Księżyc , miesiąc ”, odpowiednik perskiego Māh (staroperskiego maha ). Tak nazywa się księżycowa Jazatka w zaratusztrianizmie . Irańskie słowo jest żeńskie, a zatem personifikacja Księżyca jest boginią, jak w tradycji grecko-rzymskiej, ale w wyraźnym kontraście zarówno do religii wedyjskiej, jak i do jej mezopotamskiego poprzednika Sina . Chociaż Mah nie jest bardzo ważnym bóstwem w pismach awestyjskich , jej półksiężyc był ważnym symbolem rodziny królewskiej w okresie panowania dynastii Partów i Sasanidów.

W Aweście: Istnieją dwa hymny awestyjskie poświęcone Księżycowi. Zarówno w trzecim Njaaisz, jak i w siódmym Jaszcie , częściej mówi się o „księżycu” jako o fizycznym księżycu. W tych hymnach są szczegółowo opisane fazy księżyca. Ahura Mazda jest opisywana jako przyczyna przybierania i ubywania księżyca, a Amesza Spentowie równomiernie rozprowadzają światło księżyca po ziemi. Mówi się, że są oniodpowiedzialni za utrzymywanie księżyca i gwiazd na wyznaczonym kursie. Słońce, księżyc i gwiazdy krążą wokół szczytu góry Hara Berezaiti.

Księżyc jest jednak także „dawcą, promiennym, chwalebnym, posiadającym wodę, posiadającym ciepło, posiadającym wiedzę, bogactwo, bogactwo, rozeznanie, bogactwo, zieleń, dobro i uzdrawiający”. [4] „Wiosną Księżyc sprawia, że ​​rośliny wyrastają z ziemi”. [5] W litanii do Księżyca jest opisana jako „królowa nocy”.

Wielokrotnie mówi się, że Księżyc posiada cithrę [a] pierwotnego byka. Jest to aluzja do kosmologicznego dramatu, który jest jednak właściwie potwierdzony tylko w tekstach tradycji zoroastryjskiej (patrz poniżej).

2. Havani:

Jazat przewodniczy drugiej straży dnia (gah) każdego dnia (od wschodu słońca do południa).

3. Citra (Cithra)

Dokładne znaczenie słowa cithra w tym kontekście nie jest jednoznacznie znane. Tradycyjnie tłumaczy się je jako „ziarno”, które w znaczeniu „prototyp” niesie konotację określonej formy fizycznej lub wyglądu. Może również oznaczać „nasienie” w znaczeniu „rasa”, „gatunek” lub potomstwo. Także potencjalną zdolną do działania moc.

4. Gaw Aeewoo daataa (Gavaevodata),

(gav-aēvō.dātā) jest awestyjską nazwą pierwotnego zwierzęcia-istoty z kosmogonii i kosmologii zoroastryjskiej , jednej z sześciu pierwotnych kreacji materialnych Ahury Mazdy i mitologicznego przodka całego dobroczynnego życia zwierzęcego (także, albo, wszelkich istot żywych)

W w micie o stworzeniu świata Pierwotna Istota została zabita przez Arcydemona, ale z jej szpiku, organów i citry Mazda ponownie wypełniła uniwersum życiem zwierzęcym. Dusza pierwotnego bydlęcia/stworzenia - geush urvan - powróciła na świat jako dusza bydlęcia. Chociaż geusz urwan jest aspektem pierwotnego stworzenia i bydła w tradycji zoroastryjskiej, może być również tym w młodszej Aveście. Związek między nimi jest niejasny w najstarszych tekstach.

Chociaż awestyjska gav- „krowa” jest gramatycznie rodzaju żeńskiego, słowo to jest również używane w liczbie pojedynczej dla zbioru „bydło/woły”. W tłumaczeniach na język angielski Gaw Aeewoo daataa jest często określany terminem neutralnym płciowo jako „pierwotny wół”. Inne tłumaczenia określają Gaw Aeewoo daataa jako byka. Gaw Aeewoo daataa dosłownie „utworzony jako jeden” lub „utworzony wyłącznie” lub „jednoznacznie utworzony”.

Gaw Aeewoo daataa jest wzmiankowana tylko w zachowanych tekstach Avesty , przywoływanych z nazwy tylko w dwóch hymnach. W innych przypadkach, na przykład w Jaszt 13.85, pierwotna „wół” jest wymieniony wśród sześciu stworzeń materialnych, ale nie z nazwy. Gdzie indziej, na przykład w Gathah w Jaśnie Haptangaiti , modlitwy są odmawiane w imieniu duszy krowy ( geush urvan ) lub oddaje się cześć „duszy krowy i jej stworzonemu ciału” ale w żadnym przypadku Gavaevodata nie jest wymieniony z imienia, ani nie jest jasne (inaczej niż późniejszej tradycji zaratusztriańskiej), czy dusza krowy jest duszą Gaw Aeewoo daataa.

Tak jest również w przypadku „Lamentu Krowy”. W tym alegorycznym tekście, dusza krowy ( geuss urwan ) rozpacza z powodu nieszczęsnego stanu, któremu poddały ją siły oszustwa ( drudż ) (patrz mit poniżej), oraz z powodu braku ochrony ze strony odpowiedniego pasterza. Bóg z Amaszaspentami i Jazatami odbywają radę i decydują, że Zoroaster jest jedyną osobą, która może złagodzić ten stan. Na początku dusza krowy lamentuje jeszcze bardziej, utrzymując że Zoroaster jest słaby, niekompetentny i nie jest herosem, ale w końcu akceptuje jego pomoc.

Z tego tekstu wywnioskowano co najmniej dwa poziomy znaczeń ( Malandra 2001 , s. 577 ): Maltretowana istota symbolizuje los społeczności Zaratusztrian, a dusza pierwotneego tworu jest metaforą wiadomości, którą Zoroaster otrzymał od Mazdy . W wierszu 3 litanii do księżyca Gavaevodata jest przywoływany jako (lub razem z) „bydłem wielu gatunków” pod opieką księżyca Mah , a konkretnie måŋha-gaocitra- „księżyca, który trzyma w nim cithrę bydła ”, co jest epitetem rodowym Mah .

W 30 hymnach do Jazatów kalendarzowego miesiąca zaratusztriańskiego, Gaw Aeewoo daataa jest ponownie przywoływany w wersetach poświęconych Księżycowi. Mah jest ponownie określana jako „Księżyc zawierający citrę bydła”, a Gaw Aeewoo daataa jest ponownie określany jako „bydło wielu gatunków”.

Pierwotny wół jest hermafrodytą, posiadającą zarówno mleko , jak i nasienie. Jest „biały, jasny jak księżyc i ma trzy mierzone słupy wysokości”. Wyjątkowo stworzony wół żył nad rzeką Veh Daiti , a na przeciwległym brzegu żył Gajomart / (Avestyjskie Gajo maretaan ), mityczny pierwszy człowiek.

Rola Gaw Aeewoo daataa w micie o stworzeniu jest następująca: W ciągu pierwszych trzech tysięcy lat Ahura Mazda ( Ormuzd ) ukształtował bydło jako swoje czwarte lub piąte z sześciu pierwotnych kreacji materialnych. Na początku drugiego okresu trzech tysięcy lat Angra Mainju (Aryman) zaatakował świat, a Stwórca odpowiedział, umieszczając pierwotną roślinę, bydło i człowieka w odpowiednich niebiańskich sferach gwiazd, księżyca i słońca. Ale Aryman zaatakował niebo i Ormuzd nakarmił bydlęcą „leczniczą mangę ” ( mang bēšaz [d] ), aby zmniejszyć jej cierpienie. Wół jednak wkrótce osłabł, a następnie padł. [mi]

Ale gdy leżał umierając, jego citra została uratowany i przeniesiony do „sfery księżyca”. Pod opieką księżyca, citra wołu została oczyszczona i stała się parami samców i samic zwierząt „wielu gatunków”. Po śmierci bydła z jego szpiku wyrosło pięćdziesiąt pięć rodzajów zbóż i dwanaście gatunków roślin leczniczych. W innym miejscu, Bundahiszn mówi że były to: sezamu, soczewica, pory, winogrona, gorczyca, a majeranek wypływający z różnych innych części ciała. Na przykład soczewica z wątroby a gorczyca z płuc.

Goszorun (Geusz Urwan ), dusza pierwotnego bydlęcia, uciekła do sfery gwiazd, księżyca i słońca, gdzie opłakiwała zniszczenie świata. Nie została ukojona, dopóki Ormuzd nie pokazał jej frawaszi jeszcze nienarodzonego Zoroastra (którego ochronę otrzymała). Zadowolony z obietnicy ochrony, Goszorun zgodził się następnie „zostać stworzony na powrót na świecie jako bydło”.

5. Hara Berezaiti:

W starożytnych zoroastryjskich pismach Awesty , Harā Brəzaitī jest źródłem i praprzyczyną istnienia wszystkich gór świata, to znaczy wszystkie inne góry i pasma są tylko projekcjami, które pochodzą z Hara Berezaiti. Na przykład góry Hindukuszu (awestyjski: iszkata ; środkowoperski: kofgar ) pojawiają się w Jaszcie 19.3 jako jedna z ostróg Wysokiej Hary (Hara Berezaiti).

W Awestyjski kosmogonii, Hara Berezaiti jest geograficznym centrum wszechświata, otoczona przez stepy Arianem Waedżo , pierwszej z siedmiu krain stworzonych przez Ahura Mazdę. Hara Berezaiti to góra polarna, wokół której krążą gwiazdy; jest to także górą, za którą nocą chowa się słońce.

Szczytem Wysokiej Hary jest Góra Hukairya, „Dobrej aktywności” ( Jaszt 10.88), z której wypływa źródło wszystkich wód świata. Wody te spływają z góry jako potężna światowa rzeka Aredwī Sūrā Anaahitaa , która z kolei zasila wielkie morze/oceam Vourukasza , na którym spoczywa świat. (Zobacz Aban , „Wody”). Hara Berezaiti jako źródło tej potężnej rzeki w ten sposób połączone jest z płodnością, góra Hukairya jest „zielenią, która zasługuje na wszelkie pochwały” (Jaszt 5.96)

Harā jest wysoka i świetlista, wolna od ciemności i drapieżników dewów , „fałszywych bogów”, które są złymi duchami. Święta roślina haoma rośnie na Hara Berezaiti. Jest to również dom yazata Mithry. W legendzie jest to miejsce ofiar (yasnas) składanych jazatom Mithrze, Sraoszy, Aredwī Sūrā Anaahicie, Vaju i Druwaaspie, składanych przez jak boskiego kapłan Haoma (uosobienie świętej rośliny) i królów, takich jak Haoszjanha i Jima .

W Wendidad Wysoka Hara znajduje się na jednym końcu mostu Czinwat, mostu sądu/rozdzielenia, który muszą przejść wszystkie dusze.

W środkowoperskim Hara Berezaiti pojawia się jako Harborz , o czym świadczą komentarze Zend z epoki Sasanidów oraz w Bundahiszn , zoroastryjskim opisie stworzenia ukończonym w XI lub XII wieku n.e.

Wydaje się, że kosmogoniczna legenda o rzece, która wypływa z góry Hara, od wielu pokoleń pozostaje częścią żywych obrzędów. Grecki napis z czasów rzymskich znaleziony w Azji Mniejszej głosi: „wielka bogini Anaïtis z wysokiej Hary”.

W Szahname Firdausiego, to góra w Ērānvēdż o nazwie Alborz , Hara Berezaiti jest miejscem schronienia dla Feriduna kiedy jest poszukiwany przez szpiegów Aži Dahaka . Jest to miejsce zamieszkania Simorga, który wychowuje tam małego Zala . Jest to również region, w którym mieszkał Kai Kobad, zanim został wezwany na tron Iranu przez Rostama.

https://www.facebook.com/Zaratusztrianie/photos/a.467199613316908/3261123447257830/