Człowiek - ciało i dusza
Człowiek składa się z materialnego ciała i różnych niematerialnych części, przede wszystkim umysłu lub myśli. W starszej Aweście, dwoma głównymi składnikami ciała są „kości” i „oddech życia” lub „witalność” (ushtâna). Człowiek ma również trzy „dusze”:
• frawaszi lub „przed-duszę”, która powstaje w „świecie myśli” i jest preegzystencją osoby, wysyłanej do świat żywych w momencie poczęcia;
• urwan lub „(oddech-) dusza”, która opuszcza ciało w chwili śmierci i wędruje w zaświaty, aby poddać się ocenie;
• daênâ lub „wizja-dusza”, umysłowy składnik człowieka, który pozwala mu „zajrzeć” w świat myśli. Daênâ reprezentuje również całość myśli, słów i czynów osoby w życiu, za które jest oceniana poza światem. Avestyjskie daênâ, Pahlavi dên, jest często tłumaczone jako „religia”, ale musimy pamiętać, że „religia” nie może mieć miał takiego same znaczenia w dawnych czasach, jak w czasach współczesnych.
„Bród Obrachunku” – Czinwat.
Według Starej Avesty, „u schyłku istnienia doczesnego”, każda osoba musi przejść przez „Bród obrachunku, odpowiedzialność” , ”Wyobrażony jako przejście przez rzekę lub nad przepaścią, przed pokonaniem których objawia się rejestr własnych myśli, słów i czynów i dokonuje się ich rozliczenie. Dusza (urwan) dociera do tego brodu w towarzystwie daênâ, które nabiera wyglądu zgodne z myślami, słowami i czynami, które reprezentuje. W późniejszej tradycji myśli itp. Są ważone przez niebiańskiego sędziego, Rasznu, i zgodnie z przechyłem wagi, bród lub most staje się szeroki lub wąski, a dusza bezpiecznie przejdzie do Najlepszego Bytowania – „Domu Pieśni” lub runie do „Otchłani Arymana” – Najgorsze Bytowanie.
Odnowa Świata – Uzdrowienie kosmosu
Dawni Irańczycy przyglądali się naturalnym procesom jakie niesie czas - zmiany między dniem a nocą oraz latem i zimą - były dla nich częścią kosmicznej bitwy, toczonej między Ahurą Mazdą a Kłamstwem z pomocą bytów boskich i ludzkich. Bitwa była odnawiana każdej nocy i każdej zimy, a jej celem było przywrócenie pierwszego stanu kosmos, czyli takiego, jaki był, kiedy po raz pierwszy zaplanował go Ahura Mazda. Ponieważ codzienne i coroczne zmiany powodują, że natura choruje (1.30.6) lub byty są niszczone, to, co jest wyraźnie potrzebne do ponownego stworzenia „pierwszego istnienia”, to leczenie i odnowa – rewitalizacja / regeneracja / wzmacniająca siłę. Uzdrowienie kosmosu jest również celem rytuału videvdâd sâde. Uzdrawiająca moc Ahury Mazdy i poety jest określana terminem „uzdrowiciel (tej) egzystencji”. Z drugiej strony, ożywiająca siła jest podstawowym tematem całego korpusu tekstu i religii staroawestyskiej. Pęcznienie kosmosu Kiedy Ahura Mazdâ i inni nieśmiertelni rządzą światem zgodnie z Porządkiem, jest on pełne życia i płodności. Terminy określające ten stan dosłownie oznaczają „pęcznienie sokami witalnymi”. To sugeruje koncepcję obecnego stanu świata jako „wysuszonego, opróżnionego”, podobnie jak drzewa i rośliny oraz sama ziemia w okresach brak wzrostu, w przeciwieństwie do okresów wzrostu jest sucha, a kiedy natura odradza się i pęcznieje życiodajnymi sokami. Podobnie kobieca pierś, jest napompowana mlekiem przed i po urodzeniu, podobnie męskim penis napęczniały przed uwolnieniem nasienia. Najważniejsze z tych słów to spenta, czyli epitet wszystkiego, co ma (przynajmniej potencjalnie) moc „ożywiania” kosmosu w ten sposób; sawa (h), „siła”, dzięki której moc ciemności i śmierci mogą zostać pokonane i następuje ożywienie; i saoszjant „(on), który uczyni (istnienie) spenta, tj. pęcznieje (sokiem życia ”, tak samo kompetentny i odnoszący sukcesy poeta-ofiarnik tu i teraz, a różni przyszli mitycznyni poeci-ofiarnicy (według Młodszej Awesty). Dotyczy to zwłaszcza trzech synów Zaratusztry, którzy na początku ostatnich trzech tysiącleci objawią się w celu trwałego przywrócenia zgodnego z zamysłem Boga stanu istnienia. W praktyce odnosi się to do przekształcania świata w jego czystą, nieskalaną formę, zamierzoną i tworzoną od początku przez Ahura Mazdę. Dobre bóstwa w świecie myśli, przede wszystkim Ahura Mazdâ, są „życiodajnymi, ożywczymi” (spenta), to znaczy są odpowiedzialni za utrzymanie wszechświata w jego nieskazitelnym stanie, jak pierwotnie ustalił sam Ahura Mazdâ. Termin ten jest często tłumaczony w literaturze zachodniej jako „korzystny” lub „święty”, ale ten ostatni jest terminem bardzo nieprecyzyjnym i należy ich unikać. Ludzie przyczyniają się do utrzymania Uporządkowanego wszechświata poprzez swoje zachowanie i swoje rytuały. Pod koniec ostatniej bitwy ostateczni „dawcy życia” lub „odnowiciele” (saoszjantowie) objawią się i po zwycięstwie nad siłami Zła uczynią świat „soczystym” (frasha), czyli pełnym żyznych soków, tak jak na początku. W Gâthâch, ten przymiotnik charakteryzuje najwyższy dar wymiany wytworzony przez Ahu.
Na ilustracji zaratusztriańskie, sogodyjskie malowidło z jaskiń Mogao. X w. n.e. Po lewej stronie przedstawienie Daēnā.
oprac. na podstawie: Introduction to Zoroastrianism
by
Prods Oktor Skjærvø
Źródło:
https://www.facebook.com/Zaratusztrianie/posts/3737267849643385
Komentarze
Prześlij komentarz